A është satira apo vetë-degradimi në kopertinën e albumit të Sabrina Carpenter? Një ekspert psikologjie eksploron reagimet tona

Korniza e albumit të Sabrina Carpenter’s Man’s Best Friend ka ndërmjetësues të ndarë.

Carpenter pozon në të katra, flokët e saj bionde të shkëlqyera të kapura nga një figurë mashkullore e prerë nga korniza. Shprehja e saj me sytë e hapur e rrit performancën e paqartë të shërbëtorisë, duke shfrytëzuar një gjuhë vizuale të lidhur me objektifikimin femëror, nga imazhet klasike pin-up deri te kultura bashkëkohore pop.

Imazhi i ngarkuar emocionalisht luan me personazhin e saj shumë femëror, me një ton ironik të yllit të pop-it, duke na detyruar të pyesim ku mbaron ironia dhe ku fillon objektifikimi.

A është satire, apo vetë-ozgjerimi?

Për debat

Në pamje të parë, korniza duket si një tjetër imazh pop stilizuar dhe provokues. Ajo ofron atë që kemi pritur: një kthesë guximtare, ironi në stilin e jashtëzakonshëm pozë në stilin Juno që ajo rinovon në skenë.

Për disa fansa, është satirë e zgjuar: një yll pop që rimerr dhe rrit imazhin e saj për të ironizuar normat e industrisë. Satira përdor ekzagjerim, ironi ose humor për të kritikuar strukturat e pushtetit – dhe pozimi i Carpenter e ndjek atë linjë të ngushtë.

Për të tjerë, ajo kalon një vijë, duke forcuar qëndrime regresive mbi seksualitetin e grave dhe duke nxitur kritika nga avokatët e dhunës në familje.

Debati pasqyron shqetësimin tonë të pazgjidhur për gjininë, pushtetin dhe kontrollin. Ka një tension midis personazhit ironi të Carpenter dhe pozës së nënshtruar, duke krijuar pasiguri për shikuesin.

Ne mund të përdorim psikologjinë për të kuptuar më mirë këtë dikotomi.

Shkelja e skemës

Kjo përputhje e papërshtatshme midis pritshmërisë dhe perceptimit është një shkelje e skemës.

Një skemë është një shkurtore mendore: një model i ndërtuar nga përvoja dhe rregulla të papërshkruara që na ndihmon të kuptojmë botën dhe të parashikojmë çfarë të presim. Kur diçka thyen atë model, quhet shkelje e skemës.

Marka e Carpenter është ironike, e vetëdijshme për veten – kështu që kur ajo adopton një pozë të mbushur me nënshtrim dhe hiper-feminitet si në këtë imazh të albumit, ndihet e çuditshme.

Kjo mund të shkaktojë dëmtim kognitiv: tensionin mendor që ndjejmë kur dy ide (këtu, fuqizimi dhe bindja) nuk janë në përputhje.

Për të zgjidhur konfliktin, disa fansa e riinterpretuan imazhin si satirë feminizte. Të tjerë e refuzojnë atë, duke u frikësuar se shërben për normat e vjetruara dhe të rrezikshme.

Të dyja reagimet pasqyrojnë investimet tona emocionale dhe ideologjike në atë kush është Carpenter ose duhet të jetë.

Eksplorimi i paragjykimit të konfirmimit

Një pjesë e kësaj reagimi të konfliktuar është e shkaktuar nga paragjykimi i konfirmimit: tendenca jonë për të filtruar informacionin për të mbështetur atë që tashmë besojmë.

Fansat që e shohin Carpenter si të zgjuar dhe të fuqizuar e interpretojnë imazhin si ironik me qëllim. Të tjerë – më skeptikë për historinë e industrisë së shfrytëzimit të seksualitetit femëror – e shohin atë si një rikthim në norma të dëmshme.

Në të dyja rastet, interpretimet tona shpesh pasqyrojnë më shumë për nevetveten sesa për qëllimin e Carpenter.

Kur imazhi i saj kundërshton të dy personazhin publik dhe vlerat tona shoqërore, krijohet një hendek midis asaj që ne mendojmë se është e drejtë dhe asaj që duam të jetë e drejtë. Pra, përpiqemi ta shpjegojmë atë, duke mbrojtur ose kritikuar imazhin.

Satira dhe skandal

Kapa e Carpenter ndjek një traditë të gjatë të artisteve femra të cilat puna e tyre shkon ndërmjet satirës dhe skandalit, duke e komplikuar pritjen publike.

Like a Prayer i Madonës tërhoqi zemërimin për përzierjen e fesë me imazhe seksuale. Megjithatë, ajo e pozicionoi veten si një provokatore – një grua që reziston mungesës së agjencisë që shpesh përcakton median e seksualizuar.

Era Bangerz e Miley Cyrus tronditi fansat me një ndryshim të guximshëm nga pafajësia e Hannah Montana-s në rebelim hiperseksual, sfidonte rolet e ngushta që gratë janë të detyruara të përmbushin në kulturën pop.

Ndryshimi i Doja Cat nga princesha e glam pop-it në antagonistë të glitch-it shqetësoi audiencat. A ishte satirë, rebelim, apo thjesht kaos?

Këto gra, si Carpenter, na detyrojnë të përballemi me vështirësitë tona me gratë që nuk do të mbeten në një rrugë.

Performe dhe provokatore

Reagimi i audiencës gjithashtu formohet nga investimi emocional në personazhin e Carpenter. Përmes medias sociale të kujdeshëm të kuratuara, intervistave dhe teksteve, fansat ndërtojnë narrativa intime që formojnë relacione parasociale – lidhje emocionale njëanëshe me personazhe të njohura.

Kur një imazh kundërshton atë personazh të imagjinuar, mund të ndihet i trazuar, madje si tradhëti.

Audiencat shpesh presin që idolit të jetë fuqizues por jo polarizues, seksi por i sigurt, për të sfiduar normat – por vetëm në mënyra që të konfirmojnë vlerat tona.

Imazhi i Carpenter shkel atë kontratë të pashkruar, e cila krijon shqetësim për disa shikues.

Kapa i Carpenter ngrit pyetje të pakëndshme por të nevojshme rreth asaj sa liri kanë artistet femra për të qenë kritikë dhe bashkëpërgjegjëse. A mund të luajnë me shoqërinë dhe të luajnë së bashku, për të jenë të dyja interpretuese dhe provocatore?

Kjo thekson dyshimin e dyfishtë me të cilin përballen shumë gra në media dhe kulturën popullore. Artistet femra pritet të subverzojnë dhe të kënaqin; të argëtojnë pa ofenduar; të fuqizojnë pa shkëputur lidhjen. Pesha për të qenë e pranueshme dhe provokuese është diçka që artistët meshkuj rrallë përballen.

Është ajo çfarë e bëjmë prej saj

A po minon Carpenter vetveten apo po subverzon sistemin? Ndoshta të dyja. Ose ndoshta imazhi nuk është mesazhi: reagimi ynë është.

Imazhi na detyron të përballemi jo vetëm me perceptimin tonë për Sabrina Carpenter, por edhe me shqetësimin tonë kulturor ndaj grave që sfidojnë kategorizimet e rregullta. Satira kërkon interpretim, sidomos kur vjen nga gratë që trajtojnë seksin ose pushtetin.

Më shumë se provokim, kopertina e Carpenter pasqyron luftën tonë kulturore për të pranuar gratë që sfidojnë etiketat e thjeshta të satire ose të dorëzimit. Imazhi mund të reflektojë idealet dhe tensionet më të gjera shoqërore të projeksionuara tek figurat publike.

Ajo që shohim tregon më shumë për supozimet tona sesa për qëllimin e saj. Kuptimi i këtyre reagimeve nuk e vret argëtimin – e thellon atë.