Stilet e të mësuarit ose aftësitë e buta: çfarë na përgatit më mirë për jetën?

A ju kanë thënë ndonjëherë që është një person më vizual sesa auditiv? Apo më kinestetik sesa gjuhësor? Teoritë që mbrojnë që çdo person ka një stil të të mësuarit të veçantë dolën në fund të shekullit të kaluar. Pas shumë debateve midis kërkuesve në fushën e arsimit, konsiderohet që nuk ekziston dëshmi empirike e mjaftueshme që mbështesin efektivitetin e tyre sa i përket aplikimit në mësimdhënie.

Kërkuesit gjithashtu kemi mundur të vërtetojmë që stilet e të mësuarit nuk janë statike dhe varen nga konteksti, përmbajtja, kushtet e situatës, emocionet dhe numri i faktorëve që ndikojnë në veprimin e të mësuarit.

Moda e aftësive ‘të buta’

Më së fundmi, ka lindur teoria se ajo që më shumë kontribuon në mësimnxëje, dhe veçanërisht kur mendojmë për profesionistët ose studentët universitarë të orientuar drejt tregut të punës, nuk është aq stili i çdo studenti sa aftësitë e tij “të buta”. Bëhet fjalë për aftësi si empatia, vetëregullimi emocional, mendimi kritik, zgjidhja e konflikteve, kreativiteti dhe puna në grup.

Nuk janë preferenca, as mënyra për të marrë informacion, por aftësi themelore që lejojnë individët të bashkëpunojnë në mënyrë efektive në mjedise pune dhe sociale. Ndërsa dallojnë nga stilet, aftësitë janë të formueshme, të zhvillueshme dhe të aplikueshme në çdo situatë. Dhe sipas raporteve të organizatave ndërkombëtare, ato janë shumë të vlerësuara nga punëdhënësit.

Adaptimi dhe zgjidhja e problemeve

Jetojmë në një botë ku automatizimi teknologjik dhe inteligjenca artificiale transformojnë shoqërinë, në përgjithësi, dhe botën e punës, në veçanti, në hapa të mëdhenj, prandaj trajnimet për profesionistë kompetentë disiplinorë dhe teknikë tashmë nuk janë të mjaftueshme. Tani kërkohet nga njerëzit me aftësi për t’u përshtatur ndaj ndryshimeve, për të bashkëpunuar me të tjerët, të aftë të komunikojnë në mënyrë efektive, që mund të udhëheqin me empati dhe të dinë të zgjidhin probleme komplekse në kontekste të pasigurta.

Kjo kërkon një ripërdorim të thellë të modeleve arsimore universitarë, që të drejtojnë studentët drejt formimit të identitetit të tyre profesional përveç njohurive disiplinore. Në këtë kuadër, fuqizimi i aftësive të përmendura të buta bëhet i domosdoshëm.

Çfarë ndodh nëse e kufizojmë mësimnxënien?

Një nga problemet kryesore që paraqet ideja për t’u kujdesur për stilet e mësimnxënies kur jepemi është se ato supozojnë që çdo student duhet të mësohet sipas mënyrës së tij kryesore të perceptimit, pa marrë parasysh fleksibilitetin dhe plasticitetin e trurit të tij.

Por preferencat e mësimit nuk qëndrojnë të pandryshueshme, por ndryshojnë sipas përmbajtjes, detyrave, mjedisit, motivimit dhe madje edhe emocioneve. Gjithashtu, ne rrezikojmë të etiketohemi studentët, duke kufizuar mundësitë e tyre të ndryshme të zhvillimit dhe mënyrat e të menduarit dhe të mësuarit.

Lexo më shumë: Studimi për një provim nuk përfshin të mësuarit: strategjitë e universiteteve të sotme

Le të imagjinojmë, për shembull, një studente inxhinierie që preferon të shikojë diagramet kur studion fizikë, por kur përballet me probleme programimi zgjedh të shkruajë kod për të kuptuar më mirë. Ose një person që zakonisht kujton më mirë atë që bën me duar, por para një diskutimi mbi etikën profesionale ajo që i nevojitet është të dëgjojë të tjerët dhe të reflektojë mbi atë që është shpjeguar. Nëse mësuesit ofrojnë vetëm aktivitete praktike bazuar në stile të veçanta, studentët do të humbasin mundësinë për t'u zhvilluar kognitivisht, emocionalisht dhe shoqërisht.

Mësuar më mirë në mënyra të shumta

Mësimi përmirëson përmes ekspozimit ndaj formave të shumta të përfaqësimit të njohurive, përmes stimulimit të kanaleve të ndryshme kognitive dhe forcimit të mendimit abstrakt dhe transferimit të njohurive.

Në këtë kuadër, për shembull, një mjedis mësimor që kombinon tingullin përmes shpjegimeve dëgjimore, diagramet ose organizatorët grafikë dhe aktivitetet e eksperimentimit fizik, përmirëson mbajtjen dhe kuptimin konceptual. Për të kuptuar funksionimin e sistemit nervor qendror, një student mund të zhvillojë një hartë konceptuale ku lidh përkufizimet me imazhe të strukturave dhe lidhjeve funksionale, si dhe lidhje me video shpjeguese.

Si të përdorësh stilet e mësimit

E mësipërmja nuk do të thotë që duhet të hiqen plotësisht stilet e mësimit, por t’i vendosësh ato në mënyrë të duhur në dizajnin pedagogjik duke njohur realitetin e studentëve. Nëse fillohet nga ideja se nxënësit shprehin preferenca të ndryshme, mund të jetë e dobishme t’i merrni parasysh ose t’i forconi ato, gjithmonë duke u siguruar që mësimdhënia të drejtohet drejt zhvillimit të tyre të plotë përmes strategjive të ndryshme didaktike.

Dhe këtu shkojnë në vend aftësitë e buta, sepse klasat mund të shndërrohen në qendra të eksperimentimit aktiv ku studentët kanë mundësinë të transformojnë informacionin që marrin, ta kritikojnë, ta sfidojnë, ta zbatojnë dhe të zhvillojnë aftësitë e tyre për të punuar në mënyrë bashkëpunuese, të negociojnë, të krijojnë dhe të zgjidhin probleme.

Mëso më shumë: Mëso duke parë rreth nesh: studentë në kërkim të zgjidhjeve

Për shembull, një grup studentësh të inxhinierisë së kompjuterit mund të kërkohet të zhvillojnë një aplikacion ku menaxhohen takimet dhe dosjet e pacientëve të një klinike spitalore. Në bazë të kësaj kërkese, studentët duhet të organizohen për të mbledhur kërkesat e nevojshme, t’i përkthejnë ato në diagrame të proceseve dhe të dizajnojnë bazën e të dhënave dhe ndërfaqet e nevojshme për të administruar informacionin, si dhe të prezantojnë versionin beta të aplikacionit.

Kjo aktivitet u lejon atyre të praktikojnë aftësitë e tyre të komunikimit, negociatës dhe organizimit; si dhe aplikimin e njohurive të tyre në programim, ndërfaqe, inxhinieri softueri ose scrum, ndër të tjera.

Krijimi i një ambienti të mësimit

Nëse mësimet transformohen në këtë mënyrë, mund të promovohen vetëdija, rezilienca, marrja e vendimeve dhe komunikimi ndërpersonal, të cilat janë aftësi të rëndësishme për jetë dhe punë.

Mësimi i bazuar në sfida ose probleme është një nga metodologjitë që më shumë mund të kontribuojë në këtë. Bëhet fjalë për metodologji aktive ku studentët përballen me probleme reale dhe komplekse që zakonisht lidhen me mjedisin e tyre social ose teknologjik. Qëllimi është që ata të kërkojnë zgjidhje inovative ku përfshihen kreativiteti, mendimi kritik dhe marrja e vendimeve.

Ideja themelore, si në shkollë ashtu edhe në universitet, është që ata të mësojnë një vizion më të gjerë përtej klasave: që të dinë të jenë, të bashkëjetojnë, të ndjejnë, të bashkëpunojnë dhe gjithçka që u lejon t’u shërbejnë si qeniet e plota dhe të dobishme për shoqërinë.