A mund të ndërtojë ASEAN një të ardhme të qëndrueshme për qendrat e të dhënave? Mësimet ligjore malajziane mund të shërbejnë si një thirrje për ndërgjegjësim

Shtetet e Azisë Juglindore po përqafojnë një revolucion digjital. Me rritjen meteore të inteligjencës artificiale, tregtisë elektronike dhe llogaritjes në re, rajoni tani është shtëpia e disa prej zhvillimeve të qendrave të të dhënave në botë.

Por ndërsa teknologjia digjitale po transformon ekonominë e Azisë Juglindore, sistemet ligjore dhe rregullatore të ASEAN mbeten të bllokuara në epokën para-digjitale.

Kjo ngre një pyetje kritike: A mundet ASEAN të ndërtojë vërtet një industri të qëndrueshme dhe të qëndrueshme të qendrave të të dhënave pa modernizuar ligjet e saj?

Malajzia: Ambicie digjitale kundrejt ligjeve të vjetruara

Malajzia ofron një rast të gjallë në këtë pikë. Në vitin 2024, Malajzia tërhoqi më shumë se 23.3 miliardë dollarë amerikanë në investime në qendra të të dhënave nga Microsoft, Google, dhe Amazon Web Services.

Këto investime shihen si një motor për ekonominë digjitale moderne të Malajzisë. Ky zhvillim i ri pritet të vendosë Malajzinë fuqishëm si qendër teknologjike. Megjithatë, ndërsa infrastruktura mund të jetë në krye të teknologjisë, ligjet pas saj janë larg të jenë të gatshme.

Këtu ku qëndrojnë problemet:

1. Kodi Kombëtar i Tokut të Malajzisë (Rishikuar 2020)– i cili rregullon zonimin, planifikimin e përdorimit të tokës, administratën dhe regjistrimin e tokës, u hartua në një kohë kur koncepti i qendrave të të dhënave madje nuk ekzistonte – Ligji jep autoriteteve shtetërore dhe të tokës më shumë pushtet se sa autoriteti i planifikimit mbi kushtet dhe kufizimet.

2. Ligji për Planifikimin e Qyteteve dhe Fshatrave 1976 (Ligji 172) jep autoriteteve lokale të planifikimit kontroll të gjerë, edhe mbi agjencitë profesionale teknike si Departamenti i Mjedisit, Departamenti i Punëve Publike, Departamenti i Ujit dhe Kanalizimeve dhe Departamenti i Mineraleve dhe Gjeoshkencës krijimi i bllokimeve të aprovimimit dhe konfuzion për zhvilluesit. Rruga e shkëputjes nga procesi mund të rezultojë në gjoba ose shkatërrim.

Kjo ligj duhet të rishikohet për të reflektuar më mirë prioritetet e planifikimit të sotëm dhe nevojat e publikut. Sot, investitorët mund të përballen me sfida rregullatore në Johor, siç dëshmohet nga refuzimi i gati 30% të aplikimeve për qendra të të dhënave për të ruajtur ujin dhe energjinë elektrike.

3. Vlerësimet e Ndikimit Mjedisor (EIA), siç kërkohet sipas Ligjit për Cilësinë Mjedisore 1974 (Ligji 127), janë të rëndësishme për zhvillime në shkallë të madhe, duke përfshirë qendrat e të dhënave që kanë potencial ndikimi mjedisor. Ndërsa zbatimi është përgjithësisht i qëndrueshëm, sfida mund të lindin në sigurimin e përputhshmërisë në të gjitha projektet për shkak të mbikëqyrjes së dobët dhe standardeve ose interpretimeve të ndryshme nga një shtet në tjetrin në Malajzi.

4. Qendrat e të dhënave duhet gjithashtu të përmbushin rregullat e vitit 1974 dhe 1984 për sigurinë në rrugë, kanalizime, ndërtesa dhe zjarr për t’u bërë të qëndrueshme dhe të sigura në operim. Angazhimet e vazhdueshme për të modernizuar këto rregulla i përshtaten nevojave në zhvillim të infrastrukturës bashkëkohore, nevojave të publikut dhe aspiratave kombëtare.

5. Udhëzuesit e Planifikimit për Qendrat e të Dhënave të prezantuar në vitin 2024 për të adresuar mangësitë mjedisore, ofrojnë udhëzime më të qarta mbi përdorimin e tokës, kërkesat për energji dhe ujë – por ato mbeten këshillimore dhe nuk janë të detyrueshme ligjërisht.

Më keq akoma, ato nuk mund të kapërcejnë strukturën e dyfishtë të qeverisjes së vendit, ku autoritetet federale dhe ato shtetërore shpesh punojnë në silo – veçanërisht në çështjet administrative – për shkak të mënyrës së ndarjes së pushteteve sipas Kushtetutës Federale. Mjedisi ligjor kontradiktor ka shkaktuar pasiguri për investitorët, bllokime për rregullatorët dhe zhvilluesit, dhe kosto shtesë ekonomike.

Për publikun, kjo mund të thotë progres më i ngadaltë në ndërtimin e infrastrukturës dixhitale, gjë që ndikon në shpejtësinë e internetit, aksesin në shërbime dhe mundësitë e punës në industrinë teknologjike.

Probleme të ngjashme në ASEAN

Të tjera vende të ASEAN përballen me probleme të ngjashme. Indonezia, Tajlanda dhe Filipinet luftojnë me rregullore të fragmentuara, ligje të vjetëruara të zonimit dhe mbikëqyrje të dobët mjedisore.

Kjo shqetësim është theksuar në Planin e Madh të ASEAN për Digjitalizimin 2025, i cili paralajmëron se pa reforma ligjore dhe rregullatore, ASEAN mund të mbetet pas në garën globale dixhitale. Në mënyrë të ngjashme, Plani i Madh i Komunitetit Ekonomik të ASEAN-it 2025 kërkon rregulla të parashikueshme, të qarta dhe të harmonizuara për të tërhequr investime në infrastrukturë. Megjithatë, përparimi është shumë i ngadaltë.

Korniza e Qyteteve të Mençura të ASEAN gjithashtu kërkon infrastrukturë dixhitale më të qëndrueshme. Ajo inkurajon shtetet anëtare të heqin dorë nga silo burokratike duke adoptuar modele qeverisjeje ndër-sektoriale.

Korniza e të Drejtave Mjedisore të ASEAN po fillon të promovojë drejtësi mjedisore në planifikimin e infrastrukturës – duke përfshirë qendrat e të dhënave.

Por këto politika rajonale do të funksionojnë vetëm nëse shtetet anëtare janë plotësisht të përkushtuara për t’i zbatuar ato. Pa këtë, ato mbeten aspirative dhe jo vepruese.

Singapori ka zbatuar qëndrueshmërinë përmes Kodit të Qëndrueshmërisë Mjedisore të Ndërtesave, duke përshtatur sistemet e ftohjes për klimën tropikale.

Ndërkohë, Abu Dabi përdor Sistemin e Vlerësimit Pearl Estidama, duke siguruar efikasitet të lartë energjetik dhe të ujit në të gjitha zhvillimet e mëdha.

Këto shembuj tregojnë se qendrat e të dhënave të qëndrueshme janë të mundshme—por vetëm me rregulla të qarta, zbatje të fortë dhe bashkëpunim në të gjitha nivelet e qeverisjes.

Një hap strategjik për ASEAN

Pra, çfarë mund të bëjë ASEAN?

Së pari, ASEAN duhet të përshtasë ligjet e saj mbi administrimin e tokës, planifikimin, mjedisin dhe ndërtimin për ta bërë më të lehtë lidhjen e sistemeve të të dhënave ndërkufitare dhe të tërheqë investime ndërkombëtare. Kjo do të ndihmonte ASEAN të afrohej më shumë me qëllimet e përcaktuara në Planin e Madhërueshëm Digjital ASEAN 2025 dhe Planin e Qëndrueshmërisë Ekonomike të ASEAN.

Së dyti, vende si Malajzia dhe Indonezia kanë nevojë për koordinim më të mirë midis qeverive federale/qendrore, shtetërore dhe lokale për të përshpejtuar miratimet e tokës dhe për t’u dhënë investitorëve më shumë qartësi.

Së treti, ASEAN mund të krijojë standarde të përbashkëta të qëndrueshmërisë për qendrat e të dhënave, duke i lidhur ato me planet e përdorimit të tokës dhe qëllimet e të drejtave mjedisore dhe duke i përshtatur ato me treguesit global ESG.

Qendrat e të dhënave po bëhen shpejt zemra e ekonomisë digjitale të ASEAN. Por kjo zemër nuk mund të mbështetet nga korniza ligjore që i përkasin një epoke të kaluar. Nëse ASEAN dëshiron një të ardhme digjitale të vërtetë të qëndrueshme, ajo ka nevojë për ligje që balancojnë rritjen, shqetësimet mjedisore dhe interesat publike.

Nëse ASEAN mëson nga përvoja e Malajzisë, ajo mund të bëhet një model global për infrastrukturën digjitale të mençur dhe të qëndrueshme. Por injorimi i këtyre mësimeve mund të shkaktojë kosto afatgjata—për popullsinë e saj, investitorët dhe mjedisin.