Mes ndërmjet vlerësimit dhe validitetit shoqëror: A duhet...

● Tradita e diplomimit nga niveli i kopësht deri në shkollën e mesme/shkollën e lartë më shumë thekson simbolin e suksesit sesa procesin e mësimit substancial.

● Diplomimi është shndërruar në një arenë të validimit social dhe statusit.

● Nevojitet një ri-definim i suksesit që është më i orientuar drejt procesit dhe vlerave të mësimit.

Çdo qershor, fëmijët veshin togë, mbajnë buqetë me lule, dhe fotografohen me sfondin me shkrimin “Diplomimi i kopështit” ose “Graduation” që bëhet një pamje e zakonshme në Indonezi. Kjo traditë vazhdon të zhvillohet dhe madje të shtrihet deri në Shkollën e Mesme të Lartë ose Shkollën Profesionale (SMA/K).

Nga një këndvështrim i shkurtër, ky fenomen i diplomimit duket si një formë e vlerësimit për arritjet e fëmijës. Megjithatë, në praktikë, kjo aktivitet gjithashtu tregon kulturën simbolike që formëson perceptimin e suksesit të rremë në krahasim me festimin e arritjeve të rëndësishme arsimore.

Sepse, ajo që festohet nuk është procesi i mësimit ose arritjet intelektuale të thella—si për shembull në formën e ekspozitës së krijimeve të fëmijës ose prezantimit të detyrave të fëmijës tek prindërit—por suksesi në shfaqje në ceremoni me togë, çertifikatë, dhe skenë. Kjo krijon perceptimin se suksesi mjafton të shënohet me ceremoni vizuale dhe simbolike, jo me zhvillimin e karakterit, aftësive, ose mendimit.

Diplomimi si simbol

Historikisht, diplomimi vjen nga tradita akademike në institucionet e arsimit të lartë që shënon suksesin e studentëve për përfundimin e një faze të arsimit.

Në këtë kontekst, diplomimi nuk është thjesht një ceremoni, por një njohje e arritjeve akademike të vërteta. Kjo kuptim ka pësuar një ndryshim.

Kur studentët e ri të kopësht, që mësojnë të shkruajnë ose nxënësit e shkollës fillore që sapo njohën shumëzimin, festojnë diplomimin, atëherë ajo që po shfaqet nuk është arritje akademike substanciale, por simbol i suksesit që ndërtohet në mënyrë shoqërore.

Si të ishte, veshja e togës tashmë mjafton të jetë dëshmi e suksesit, edhe pse ende nuk ka një proces mësimi kuptimplotë. Në fakt, toga historikisht është simbol i diplomimit nga një proces intelektual i gjatë dhe kompleks, jo thjesht një uniformë.

Kur simboli shumë i madh vendoset mbi arritje të papjekura, ne e shkujdesim kuptimin e vetë arsimit, dhe pa dashje mbjellim tek fëmijët idenë se ajo që është e rëndësishme është të dukesh i suksesshëm, jo të bëhesh një person i zhvilluar.

Në shoqërinë bashkëkohore, ajo që është më e rëndësishme nuk është më nëse je me të vërtetë i suksesshëm, por nëse ata “duken” të suksesshëm. Toga, fotografia në studio, dhe festa bëhen mjete simbolike të prodhimit që tregojnë se një fëmijë është “i suksesshëm” edhe pse vetë suksesi shpesh nuk përcaktohet në mënyrë konkrete.

Diplomimi i nxënësve të kopështit deri në shkollën e mesme ose të lartë nuk është një përfaqësim i arritjeve të rëndësishme arsimore, por është rezultat i krijimit të një realiteti të ri mbi suksesin që është vetëm vizual dhe ceremonial. Simboli ka tejkaluar realitetin dhe madje e ka zëvendësuar atë.

Vlerësimi shoqëror përmes diplomimit

Diplomimi gjithashtu bëhet një eveniment i vlerësimit shoqëror në një shoqëri që është gjithnjë e më vizuale dhe konsumistike. Shoqëria vizuale priret të vlerësojë gjithçka nga ajo që duket, si foto, video, ose pamja e jashtme në media.

Ndërkohë, konsumizmi do të thotë shoqëri që është gjithnjë e më e shtyrë të konsumojë diçka jo për shkak të nevojës, por për shkak të imazhit ose statusit. Shembulli, prindërit janë të gatshëm të shpenzojnë miliona rupia për qira kostumi të togës dhe paketë fotografish profesionale, vetëm që të mund të postohen në rrjetet sociale dhe të konsiderohen “të suksesshëm” si prindër.

Prindërit ndjejnë presion për të ndjekur këtë trend jo sepse janë plotësisht të sigurt se fëmija i tyre ka arritur diçka të madhe, por sepse tashmë kanë shpenzuar kosto të shtrenjta.

Me investimin për qira kostumi, dokumentacion profesional, deri te festa e përfundimit, diplomimi bëhet një mënyrë për të dëshmuar statusin dhe imazhin, jo më pjesë e një procesi arsimor me kuptim. Në këtë kontekst, vlera edukative zëvendësohet nga logjika e konsumit, ku suksesi shfaqet përmes simboleve, jo përmes përmbajtjes së mësimit.

Kur një simbol i suksesit bëhet konsum publik, atëherë ajo që ndërtohet është një imazh masiv që riprodhon standardin e suksesit në mënyrë të shëmtuar dhe të njëtrajtshme.

Më tej, kjo praktikë kërkon pjesëmarrje ekonomike jo të vogël. Kostoja e kostumit, dokumentacionit, dekorimeve dhe konsumit detyron familjet nga shtresa të ndryshme ekonomike të marrin pjesë për të shmangur ndjenjën e turpit shoqëror.

Diplomimi bëhet një instrument riprodhimi i pabarazisë shoqërore në këtë kontekst. Ata që kanë mundësi financiare do të duken më të dukshëm, ndërsa ata që nuk kanë mundësi do të anashkalohen. Edhe në hapësira që duhet të jenë të barabarta si arsimi, simbolet e suksesit përforcojnë stratifikimin në vend që ta sfidojnë atë.

Kompensimi kulturore në ceremoni të diplomimit

Ky fenomen mund të shihet gjithashtu si një formë kompensimi kulturor. Në sistemin arsimor që shpesh nuk është në gjendje të garantojë cilësinë dhe drejtësinë, këto simbole të pavërteta ofrojnë rehati psikologjike duke u shprehur se të paktën diçka mund të festohet.

Edhe pse procesi i mësimit është ende në fillim, prindërit dhe nxënësit vazhdojnë të ndjejnë se ka diçka për të qenë krenarë. Ceremonia e diplomimit bëhet një moment për të krijuar iluzionin e suksesit. Veshja e togës, ngjitja në skenë, dhe fotografitë japin ndjenjën e lehtësisë dhe krenarisë.

Kur arritjet e vërteta janë të vështira për t'u arritur për shkak të sistemit të pabarabartë, atëherë simbolizimi i suksesit bëhet një mjet qetësues i zëvendësimit. Ceremonia e diplomimit nga çerdhja deri në shkollën e mesme/kollezh është një ritual që jep iluzionin se të gjithë fëmijët kanë të njëjtat mundësi për të pasur sukses.

Rishpërndarja e kuptimit të suksesit

A është “sukses” të përfundosh shkollën fillore me togë dhe festë? apo është “sukses” kur fëmija mund të mendojë kritikisht, të kuptojë empatinë, dhe të rritet në kuriozitet?

Kjo ri-definim nuk është thirrje për të hequr festimet, por për të negociuar ceremoninë nga fokusi vetëm tek simbolet në fokus të procesit. Në vend që të festohet vetëm me një ceremoni madhështore, si do të ishte nëse ai që festohet është portofoli i punimeve të nxënësit, projekti i mësimit, ose reflektimi i përbashkët me mësuesit dhe prindërit për zhvillimin e fëmijës?

Iluzioni i suksesit në praktikën e ceremoni të diplomimit nga çerdhja deri në shkollën e mesme/kollezh është një reflektim i mënyrës se si shoqëria percepton suksesin.

Megjithatë, arsimi i vërtetë nuk mund të ndërtohet mbi skenën e imazhit. Ai kërkon ndershmëri, një proces të thellë, dhe guxim për të kundërshtuar rrjedhën e kulturës që fokusohet tek ritualet. Vetëm kështu, arsimi mund të rivendoset si një mjet për lirim, jo thjesht për të shfaqur.