Në Llanos Orientales, tërheqja është një armë tjetër e luftës

mendova se kisha gjetur dashurinë. Në realitet, po më kapnin në një rrjet manipulimi për rekrutim të detyruar

Origjinalisht publikuar në Global Voices

Ilustrim nga Global Voices duke përdorur Canva Pro.

Nga Lorena Andrade, anëtare e projektit të gazetarisë Mi Historia

Në vitin 2018, jeta ime ndryshoi në mënyra që kurrë nuk do t’i kisha imagjinuar. U rrita në lagjen Meta në Kolumbi, ku ligji është thjesht një sugjerim dhe varfëria është e zakonshme. Aty, fëmijët dhe adoleshentët, vajza dhe djem, janë lehtësisht pre e grupeve të armatosura, veçanërisht për degët disidente të Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia.

Që nga gjithmonë, futbolli ka qenë hapësira ime e sigurt. Çdo mbrëmje, pas shkollës, vrapoja te fusha me miqtë dhe stërviteshim deri sa bëhej shumë errësirë. Ishte në një nga këto seanca stërvitore që takova David. Ai ishte i ri në shkollë, një djalë 17-vjeçar që kishte hyrë për të përfunduar nëntëvjeçaren. E pëlqeva që në fillim; bisedonim shumë, dhe ai gjithmonë më priste në fund të stërvitjes. Pak nga pak, fitoi besimin tim dhe, në fund, zemrën time. Filluam të dilnim jashtë dhe, për gjashtë muaj, mendova se kisha gjetur dikë të veçantë për mua.

Por një ditë, pas stërvitjes, realiteti më goditi si dikush që godet topin në fytyrë. Ishim vetëm, dhe papritmas, mënyra e tij ndryshoi plotësisht. Më kapiti me forcë dhe më tha që duhej të shkoja me të. Zemra më ndaloi për një sekondë. U përpoqa të kuptoj çfarë po ndodhte, por isha e paralizuar nga frika. I thashë jo, nuk mund të shkoja me të. Atëherë, ai pranoi se nëse nuk shkoja me të për t’u bashkuar me gueriljen, ata do ta vrisnin. Në atë moment, kuptova se gjithçka ishte një kurth. Gjatë gjithë kohës që ishim duke u marrëdhënë, qëllimet e vërteta të Davidit ishin të më rekrutonte si gueril. Ai përdorte tërheqjen dhe manipulimin emocional si armë.

Në Kolumbi, grupet e armatosura gjithmonë kanë përdorur tërheqjen si teknikë rekrutimi. Por, detyra e të rinjve për të rekrutuar edhe vajza më të reja është diçka e re në Llanos Orientales, fushat tona perëndimore.

Ndërsa fraksionet disidente të FARC dhe grupe të tjera të armatosura shohin zgjerimin dhe mbushjen e vakumit të krijuar nga demobilizimet e fundit, ata shfrytëzojnë dobësinë tonë. Premtojnë mbrojtje, siguri dhe një ndjenjë përkatësie që shumë prej nesh mungon në shtëpi. Mësuesit tanë na paralajmërojnë për metodat e tyre, dhe unë vetë kam dëgjuar histori për të rinj të tjerë që kanë rënë në këtë kurth. Por unë kurrë nuk mendova se kjo mund të ndodhte me mua.

Unë isha me fat. Atë ditë, vëllai im na pa duke u përplasur në rrugë dhe më shpëtoi. Nuk e di çfarë do të kishte ndodhur nëse nuk do të ishte aty. Ndoshta nuk do të isha këtu për të treguar historinë time. Tani, unë ende luaj futboll, por nuk është e njëjtë më. Diçka brenda meje u thye atë ditë. Ndoshta ishte humbja e pafajësisë, ndjenja e mos sigurisë më, ose thjesht nuk mund të shijoja më lumturinë e pastër të ndjekjes së një topi.

Sipas Komisionit për Zbulimin e së Vërtetës (Komisioni për Zbulimin e së Vërtetës) dhe Studimit të Karakteristikave të Rinia të Pabindur [Studimi i karakterizimit të fëmijërisë së larguar (2013–2022)], i publikuar në bashkëpunim nga UNICEF dhe Instituti Kolumbian i Mirëqenies Familjare (Instituto Colombiano de Bienestar Familiar), viktimat e rekrutimit të detyruar zakonisht vijnë nga familje të varfra rurale. Manipulimi emocional është një teknikë sistematike dhe e mirëfilltë e rekrutimit të përdorur nga grupet e armatosura kundër këtyre të rinjve, dhe shpesh janë adoleshentë, kryesisht vajza, veçanërisht ato që kanë pësuar keqtrajtimin ose abuzimin në familjet e tyre, që janë më të prekshme ndaj shantazhit emocional.

Historia ime është një nga shumë të tjera. Këtu në Llanos Orientales, premtimi për një jetë më të mirë ose thjesht një vakë të ngrohtë mund të jetë i mjaftueshëm për disa të rinj të bashkohen me grupet e armatosura. Disa janë rrëmbyer, të tjerë shantazhohen, dhe disa ofrohen me ryshfet. Metodat ndryshojnë, por rezultati është i njëjtë: humbasim fëmijërinë dhe të ardhmen tonë.

Sot, unë vazhdoj të luftoj si në fushën e futbollit, ashtu edhe në jetë. Çdo ditë përpiqem të rimarr disa nga ato që kam humbur, dhe, në të njëjtën kohë, të jem një zë për ata që nuk mund të tregojnë historitë e tyre. Sepse në këtë errësirë, duhet të kujtojmë se ende ka shpresë, dhe se së bashku, mund të ndryshojmë fatin tonë.