Pamje nga The Hill: Plani i Segalit për antisemitizmin sjell controversy, jo qartësi

Kryeministri Anthony Albanese mund të pohoi tani që ajo që dukej si një ide e mirë në atë kohë – emërimi i një emisari të veçantë për luftimin e antisemitizmit (si dhe një emisari për luftimin e islamofobisë).

Ose ndoshta Jillian Segal, ish-presidentja e Këshillit Ekzekutiv të Hebrejve Australianë, ishte zgjedhja e gabuar për këtë pozicion, pavarësisht nga përvoja e saj e gjerë ligjore, biznesore dhe organizative.

Plani i saj për Luftimin e Antisemitizmit, i publikuar të enjte, ka shkaktuar polemika. Tani Segal është detyruar të distancohet nga një donacion prej 50,000 dollarësh nga një trust i kontrolluar nga burri i saj, John Roth, dhe vëllai i tij, i dhënë grupit të djathtë Advance.

"Askush nuk do të toleronte ose pranojë që burri im të diktojë politikën time, dhe unë sigurisht që nuk do të diktoj politikën e tij. Nuk kam pasur asnjë përfshirje në donacionet e tij, dhe as nuk do të kem," tha Segal, pas zbulimeve të turpshme rreth parave.

Kur Segal prezantoi strategjinë e saj javën e kaluar, ajo u mirëprit nga shumë në komunitetin hebre. Por kritikët e konsiderojnë të zhgënjyeshëm. Ajo është në të njëjtën kohë shumë e hollë – edhe duke pranuar që është një plan dhe jo një raport i plotë – dhe shumë e tepruar në rekomandimet e saj.

Valë e antisemitizmit që kemi parë në Australi që nga tetori 2023 është e tronditshme dhe e neveritshme. Shumë politikanë dhe institucione, përfshirë disa universitete, kanë trajtuar situatën keq. Dokumentimi në detaje i asaj që ndodhi është i rëndësishëm si pjesë e çdo plani për të ardhmen.

Prandaj, është befasuese që raporti i Segalit nuk ofron më shumë të dhëna. Do të ishte e dobishme të kishte një listë të sulmeve kryesore, shifrat e kapjes, ndjekjes penale dhe dënimeve, dhe çfarë dihet për autorët dhe motivet (përfshirë kriminelët që përdorin antisemitizmin për përfitim personal).

Sa i përket strategjisë, raporti i emisarit shkon përtej. Ndër rekomandimet më kontroverse është heqja e financimit nga universitetet dhe institucionet kulturore që nuk trajtojnë efektivisht antisemitizmin. (Segal më vonë theksoi se kjo është një masë e fundit).

Segal propozon të përgatisë një tabelë vlerësimi për performancën e universiteteve. Ajo thotë se nëse problemet sistematike vazhdojnë deri në fillim të vitit të ardhshëm, qeveria federale duhet të emërojë një hetim gjyqësor për antisemitizmin në kampus.

Nuk ka shanse që qeveria të miratojë propozimet më të rënda të rekomandimeve të Segalit. Albanese dhe ministri i Brendshëm Tony Burke ishin në lançimin e planit (do të dukej keq për ta nëse nuk ishin). Por është e dukshme që Albanese nuk bëri asnjë premtim për miratimin e rekomandimeve.

Burke tha të hënën në mbrëmje për ABC-në: “Mendoj se objekti këtu nuk është të shkëpusim financimin [nga universitetet], nuk është të shkarkojmë njerëz, por objekti është të shmangim rënien në situata ku duhet të luftojmë antisemitizmin”.

Sa i përket shkurtimit të financimit të universiteteve, plani i Segalit është thjesht i pamundur. Cilat do të jenë standardet e dështimit? Sa financime do të ndalohen?

Me çështje më të rënda – si kampimet në kampus – trajtimi i çështjeve të lirisë së fjalës do të jetë shumë i vështirë në mënyrë të pashmangshme.

Problemet me financimin e arteve do të jenë edhe më të komplikuara, duke pasur parasysh lirinë artistike.

Një problem me raportin e Segalit është se ajo vetë futet shumë personalisht në atë që mendon se duhet bërë. Për shembull, ajo thotë në parathënien e saj: “Faqet që vijojnë përshkruajnë se si Emisari do të trajtojë antisemitizmin në arsim, ligj, hapësira digjitale dhe jetën komunitare”. Dhe më vonë, “Emisari do të punojë me qeverinë për të mundësuar që financimi i qeverisë të ndalohet [nga universitetet dhe akademikët që gabojnë].”

Sipas planit të Segalit, ajo do të monitorojë organizatat mediatike (që përfshijnë ABC dhe SBS), “për të inkurajuar raportim të saktë, të drejtë, të përgjegjshëm dhe për t’i ndihmuar ata të përmbushin standardet e tyre editoriale dhe angazhimet për paanshmëri dhe balancë, duke shmangur pranimin e narrativave të rreme ose të deformuara”.

Në pamje të parë, kjo mund të duket e arsyeshme. Por mund të rrezikojë të shkojë drejt ngacmimit. Çështja Lattouf ishte një shembull i ABC-së që u dorëzua para lobimit të ankuesve pro-Israel dhe përfundoi duke humbur një proces të padrejtë për shkarkim.

Kur u pyet për kritikat ndaj ABC-së, Segal fillimisht tha se nuk kishte diçka të veçantë në mendje. Më vonë, ajo solli një shembull. Nuk dukej shumë e përgatitur.

Disa “narative” janë të zezë e të bardhë; të tjerat janë gri, dhe griat mund të kenë shumë nuanca. Njerëzit me mirësi, brenda dhe jashtë medias, do të kenë mendime të ndryshme mbi çështjet e Lindjes së Mesme. Balanca dhe paanshmëria do të përfshijnë gjykime, lëre më vështirësitë për të qenë të sigurt për saktësinë.

Raporti i Segalit përmend faktin që, sipas hulumtimit të porositur prej saj, të rinjtë – ata nën 35 vjeç – kanë perceptime të ndryshme për Lindjen e Mesme dhe komunitetin hebre në krahasim me të moshuarit.

Segal thekson rëndësinë e përpjekjeve arsimore në luftën kundër antisemitizmit, që lidhet me mësimin e historisë dhe promovimin e tolerancës. Edhe këtu, ka zona të qarta absolute (detajet dhe e keqja e Holokaustit dhe historia më e gjerë e antisemitizmit) dhe zona të kontestuara (çështje të ndryshme në Lindjen e Mesme dhe rreth saj).

Thirrja e Segalit për adoptimin më të gjerë të definicionit të Aleancës Ndërkombëtare të Kujtimit të Holokaustit për antisemitizmin ka sjellë kundërshtime.

Ky definon antisemitizmin si “një perceptim i caktuar ndaj hebrejve, i cili mund të shprehet si urrejtje ndaj hebrejve”, duke përfshirë fjalët ose veprime fizike. Kjo përkufizim është i diskutueshëm sepse shembujt që e shoqërojnë përfshijnë “pretendimin se ekzistenca e Shtetit të Izraelit është një përpjekje raciste”.

Qeveria e ka konfirmuar përsëri adoptimin e këtij përkufizimi, kështu që polemikat mbi të që vijnë nga plani i Segalit janë bërë disi një devijim nga çështje më praktike.

Për të përmbledhur, defekti kryesor i dokumentit të Segalit është se ai mungon nuancë. Disa nga rekomandimet e tij shkojnë përtej asaj që është e mundur ose e dëshirueshme. Financieri Jim Chalmers, duke iu përgjigjur një pyetjeje të hënën mbi donacionin e Advance, e përshkroi planin si paraqitje të “sugjerimeve, ideve dhe propozimeve”.

Burke, duke përsëritur pozicionin e Albanese, tha të hënën në mbrëmje se kishte “shumë [në plan] ku shpreson se mund të gjesh rrugë për të shmangur antisemitizmin, ku disa nga rekomandimet nuk do të duhet kurrë të merren në konsideratë”.

Një rrezik është që tejkalimi i kufijve të planit mund të jetë kundërproduktiv – mund të shkaktojë një kundër-reagim nga grupet e tjera që pengon njohjen e duhur të shkallës së problemit të antisemitizmit. Dobësitë e tij e bëjnë planin një mundësi të humbur.