EFF i thotë Gjykatës së Virxhiniasë Se Mbrojtjet Kushtetuese të Privatësisë Ndalojnë Policët të Gjejnë Kush Kërkoi Një Fjalë Kyçe

Ky post u bashkë-shkruar nga praktikanti ligjor i EFF-së, Noam Shemtov

Jemi në një dialog të vazhdueshëm me motorët e kërkimit në internet, duke filluar nga gjërat e zakonshme deri te ato konfesionale. Kërkojmë gjithçka nga motorët e kërkimit: Çfarë filma po shfaqen (dhe cilët janë të vlefshëm për t'u parë)? Ku është klinika më e afërt (dhe si mund të shkoj aty)? Kush po garon në garën për sheriff (dhe cilat janë pikëpamjet e tyre)? Këto kërkesa online mund të japin njohuri për detajet tona private dhe mendimet më të brendshme, por policia gjithnjë e më shumë i aksesojnë ato pa respektuar kufizimet e gjata të fuqisë hetimore të qeverisë.

Një gjykatë e apelit në Virxhinia është gati të shqyrtojë një kërkesë të tillë në një rast të quajtur Commonwealth v. Clements. Në Clements, policia kërkoi prova nën një urdhër “reverse-keyword warrant”, një urdhër i ri gjyqësor që detyron motorët e kërkimit si Google të dorëzojnë informacion rreth çdo personi që ka kërkuar një fjalë ose frazë online. Ndërsa gjykatësi i gjykatës së shkallës së parë njohu në mënyrë të drejtë interesin për privatësinë në kërkimet tona në internet, ai nuk vuri re dëmet e tjera të gjerë që urdhërat për fjalë kyçe mund të shkaktojnë dhe e mbajti kërkesën.

Por siç shpjeguan EFF dhe ACLU në kërkesën amicus në apel, urdhërat për fjalë kyçe thjesht nuk mund të kryhen në mënyrë të ligjshme. Ata e kundërshtojnë mbrojtjen e privatësisë, kërcënojnë lirinë e shprehjes dhe kërkimit, dhe në thelb bien ndesh me parimet që qëndrojnë pas Amendamentit të Katërt dhe analogut të tij në Kushtetutën e Virxhinias. Gjykata e apelit tani ka mundësinë ta thotë këtë dhe të mbrojë të drejtat e përdoruesve të internetit përtej kufijve shtetërorë.

Për t’u përmbajtur një urdhri për fjalë kyçe, një motor kërkimi duhet të kalojë nëpër të gjithë bazën e të dhënave të kërkimeve të përdoruesve për të identifikuar llogaritë ose pajisjet që kanë bërë një kërkim të përshtatshëm. Për një shërbim domethënës si Google, kjo do të thotë miliarda regjistrimesh. Një rrjet i tillë i gjerë do të nxjerrë në pah njerëz pa lidhje të mundshme me një krim nëse kërkimet e tyre përfshinin fjalë kyçe që policia është e interesuar.

Kritikisht, hetuesit rrallë kanë një të dyshuar në mendje kur kërkojnë një urdhër për fjalë kyçe të kundërt. Kjo nuk është befasuese. Siç e thonë edhe vetë, këto kërkesa “punojnë në mënyrë të kundërt” me procesin tradicional hetimor. Ato janë veçanërisht të dobishme për shkak të aftësisë së tyre për të identifikuar përdoruesit e internetit vetëm bazuar në atë që kanë kërkuar online. Por ajo që e bën një teknikë kërkimi të përshtatshme për qeverinë nuk është gjithmonë në përputhje me kushtetutën. Përkundrazi: kushtetuta është kundër rrjeteve të dyshuara pa prova të mjaftueshme.

Amendamenti i Katërt ndalon “kërkimet eksploruese”— në fakt, ai u hartua si përgjigje direkte ndaj praktikës së ushtarëve kolonialë britanikë që kërkonin pa dallim në shtëpitë dhe dokumentet e njerëzve për prova kundër Mbretërisë. Për të siguruar një urdhër të ligjshëm, policia duhet të ketë një bazë të veçantë për të besuar se do të gjenden prova në një vend të caktuar. Ata gjithashtu duhet ta përshkruajnë atë vend në detaje dhe të thonë çfarë prova presin të gjejnë aty. Është e vështirë të mendosh për një përshkrim më pak të saktë se “të gjitha kërkimet në internet në botë” ose një parashikim më të dobët se “kushdo që ka kryer krimin ndoshta ka kërkuar fjalën e kërkimit x.” Sepse këto pohime të larta janë gjithçka që autoritetet e ligjit mund të mbështeten për urdhërat për fjalë kyçe, ato janë “baras me versione të avancuara të urdhërave të përgjithshëm që shkaktuan fillimisht Amendamentin e Katërt” dhe dispozitën më të fuqishme të kërkimit dhe konfiskimit në Virxhinia.

Më tej, pasi urdhërat për fjalë kyçe detyrojnë kompanitë e motorëve të kërkimit të dorëzojnë të dhëna për këdo kudo që ka kërkuar një term të caktuar brenda një kohe të caktuar, ato në mënyrë efektive bëjnë çdo person të dyshuar për çdo aktivitet online që bie nën kuadër të urdhrit. Siç tha një gjykatë për çështje të ngjashme me geofence, kjo qasje “kthen në mënyrë të kundërt shkakun e mundshëm” dhe “nuk mund të qëndrojë.”

Dështimet fatale të urdhërave për fjalë kyçe janë edhe më të rrepta duke marrë parasysh se të drejtat për privatësinë aplikojnë fuqishëm për kërkimet e sendeve—si ditarët, listat e librave, dhe kërkimet në internet—që reflektojnë mendimin dhe shprehjen e lirë të një personi. Siç konfirmon edhe ligji dhe përvoja e përditshme, interneti është “vend më i rëndësishëm për shkëmbimin e mendimeve.” Përdorimi i tij—dhe përdorimi i kërkimeve me fjalë kyçe për të naviguar në pafundësinë praktike të përmbajtjes së tij—është “thelbësor për pjesëmarrjen në shoqërinë moderne.” Nuk duhet të jemi të detyruar të përfshihemi në këtë përpjekje kryesore me frikën se kërkimet tona do të na implikojnë, duke u nënshtruar diskrecionit të oficerëve të policisë për atë që fjalë kyçe janë të denja për dyshim. Ky rezultat do të ndalonte në mënyrë të parashikueshme njerëzit nga qasja në informacione për tema sensitive dhe të rëndësishme si shëndeti riprodhues, siguria publike, ose ngjarjet në lajme që mund të jenë relevante për hetime penale.

Tani, Gjykata e Apelit në Virxhinia ka mundësinë në Clements të mbrojë të drejtat e privatësisë dhe të shprehjes duke konfirmuar se urdhërat për fjalë kyçe nuk mund të pajtohen me mbrojtjet kushtetuese të garantuara në nivel federal ose shtetëror. Shpresojmë që do ta bëjë këtë.