Përveçse jo efektiv, dërgimi i nxënësve të sjellshëm në kamp ushtarak krijon probleme të reja

● Barrak ushtarak për nxënësit që shënohen si të keq, injoron rrënjët sociale dhe emocionale të adoleshentit.

● Qasja ushtarake krijon marrëdhënie pushteti të pashëndetshme dhe mund të dëmtojë identitetin dhe zhvillimin e fëmijës.

● Qasja represive është e prirur të shkaktojë trauma dhe të mbyllë hapësirën e empatisë.

---

Gati 69 nxënës nga Purwakarta dhe Bandung, Java Perëndimore, që nga data 1 maj 2025, kanë filluar zyrtarisht programin e trajnimt në barrak ushtarak të iniciuar nga Guvernatori i Java Perëndimore, Dedi Mulyadi, si një përpjekje për disiplinimin e nxënësve të shënuar si ‘të keq’.

Ky program zbatohet në Qendrën e Rezervistëve të Armatës 1/Sthira Yudha/1 Kostrad, Qarku Purwakarta, dhe në Rindam III Siliwangi, Bandung, me detaje 30 nxënës nga Bandung dhe 39 nga Purwakarta—nga të cilët prej 40 nxënësve të Purwakartës, një person është arratisur dhe nuk është prezent gjatë ceremonisë së nisjes.

Nuk është pak ata që mbështesin këtë program, sikur qasja ushtarake të ishte mënyra më efikase për të trajtuar problematikën e sjelljes së keqe të fëmijëve. Vetë Dedi pretendoni se nxënësit që marrin pjesë në këtë program ndihen të lumtur.

Në fakt, dërgimi i fëmijëve në barrak ushtarak për të trajtuar sjelljen e keqe nuk është i efektshëm. Kjo praktikë përforcon etiketimin social negativ dhe shkakton trauma tek fëmijët.

Barrak ushtarak nuk është zgjidhje

Studimi mbi boot camp në Shtetet e Bashkuara (SHBA) zbulon se programet ushtarake për të rinj problematikë nuk janë më efektive në parandalimin e sjelljes së keqe sesa qasjet komunitare, dhe herë-herë rrisin rrezikun e sjelljeve agresive pas përfundimit të programit.

Këto qasje, edhe pse duken të vendosura dhe japin përshtypjen e “zgjidhjes”, shpesh dështojnë të kuptojnë rrënjët e problemeve të sjelljes së të rinjve dhe në vend të kësaj krijojnë probleme të reja për shkak të disa faktorëve.

1. Vetëm zhvendosje e çështjes

Sjellja deviante te të rinjtë shpesh shfaqet për shkak të lidhjes së dobët të tyre me institucionet shoqërore të shëndetshme—familjen, shkollën dhe komunitetin.

Kur fëmijët nuk ndjejnë lidhje emocionale me mjedisin social të tyre, ata humbasin ndjenjën e përgjegjësisë ndaj normave dhe vlerave të shoqërisë.

Në këtë kontekst, dërgimi i nxënësve në kampin ushtarak është vetëm një zhvendosje e problemit pa ndërtuar përsëri lidhjet shoqërore të dëmtuara.

2. Marrëdhënie jo e shëndetshme

Qasja disiplinore ushtarake ndaj nxënësve mund të krijojë marrëdhënie të pabarabarta të pushtetit midis autoritetit dhe individit të ri. Sepse, ushtria vepron në kuadër të komandës, disiplinës rigoroze dhe hierarkisë së pushtetit që është shumë ndryshe nga arsimi civil bazuar në dialog, empati dhe fuqizim.

Në studimin teoria e pushtetit simbolik, pushteti i imponuar përmes mekanizmave simbolikë si uniforma, rreshtimi dhe urdhërat fizikë, mund të krijojë iluzionin e legjitimitetit të kontrollit pa hapur hapësirë për dialog ose ndërgjegje kritike. Kjo nuk është një formë e arsimit të karakterit të shëndetshëm.

Të rinjtë, veçanërisht ata që janë në fazën e kërkimit të identitetit, nuk kanë nevojë vetëm për strukturë, por edhe për kuptimin e kuptimit të sjelljes së tyre dhe vendndodhjen në shoqëri. Kur ata thjesht “urdhërohen”, pa hapësirë për të kuptuar dhe interpretuar veprimet e tyre, atëherë ndërhyrja do të jetë vetëm afatshkurtër dhe sipërfaqësore.

Ne gjithashtu nuk duhet të harrojmë rëndësinë e agentic self Vetë agentike që i referohet mënyrës sesi një person e sheh veten si aktor aktiv, që ka kontroll mbi zgjedhjet dhe veprimet e tij—jo vetëm duke ndjekur rrjedhën ose duke u kontrolluar nga rrethanat.

Në këtë kontekst, ndërhyrja efektive është ajo që nxit adoleshentët të shohin veten si aktorë aktivë në jetën e tyre, jo si objektë të kontrolluar nga frika ose presioni jashtë.

3. Grupi i etiketës ‘nxënësi i keq’

Të thuash për fëmijët se janë “i keq” dhe t’i dërgosh ata në kampet ushtarake forcon etiketën sociale negative.

Në teorinë e etiketimit, kjo mund të ketë pasoja të këqija në të ardhmen, fëmijët mund të fillojnë ta shohin etiketën “i keq” si pjesë të identitetit të tyre. Si pasojë, ata kanë tendencë të veprojnë sipas kësaj etiketë sepse ndihen “kjo jam unë”.

Për shembull, një fëmijë që shpesh mungon në shkollë shpesh quhet “nxënës i keq” nga rrethi i tij. Për shkak të trajtimit dhe stigmatizimit të tillë, ai mund të ndjehet se nuk ka shanse për të ndryshuar, dhe të përfshihet edhe më shumë në sjellje problematike si përleshje ose vjedhje të vogla.

4. Të prekshme për shkaktimin e traumat

Futja e fëmijëve të etiketuar si të keq në sistemin disiplinor ushtarak gjithashtu mund të shkaktojë reagime stresuese, ankth, dhe trauma, sidomos nëse nuk ka mbështetje emocionale.

Fëmijët me histori dhune ose familje të thyer madje mund të ndihen sikur po dënohen përsëri, jo të mbështeten.

Provo qasje humanistike

Një qasje më humaniste dhe e bazuar në empati duhet të jetë prioritet. Gjykimi riparues (qasje e drejtësisë në bazë të komunitetit) në arsim, për shembull, thekson dialogun midis nxënësve, mësuesve dhe prindërve për të kuptuar shkaqet e sjelljes negative dhe për të ndërtuar besimin dhe përgjegjësinë shoqërore përsëri.

Programi i mentorimit, trajnim i aftësive të jetës (skills të jetës), këshillimi për trauma, si dhe përfshirja aktive në aktivitetet shoqërore mund të jenë rrugëdalje më konstruktive. Zgjidhja e problemeve të sjelljes së të rinjve kërkon një qasje të kompleksuar dhe kontekstuale, jo zgjidhje të menjëhershme që duken efektive vetëm në sipërfaqe.

Pas narrativës së “ndëshkimit disiplinor” fshihet dështimi themelor për të pasur empati. Në vend që të eksplorojë shkaqet dhe të japë hapësirë për shërim, qeveria zgjedh metoda represioni. Kjo është një formë othering ndaj fëmijëve që konsiderohen problematikë—trajtojnë ata sikur të mos jenë pjesë e shoqërisë që meriton mbështetje dhe dashuri.

Ushtria nuk është edukatore

Çfarëdo arsyeje të ketë, është e rëndësishme të kuptohet se ushtarët nuk trajnohen për të edukuar fëmijë—ata trajnohen për të zbatuar urdhra, për të ruajtur sigurinë, dhe përballur me kërcënime, jo për të ndërtuar individë në fazat e zhvillimit psikososial të ndërlikuar si të rinjtë. Vendosja e ushtarëve në pozicionin e edukatorit sikur të nënçmon profesionin e mësuesit, psikologut, punonjësit social, dhe akademikëve që gjatë gjithë jetës së tyre janë përkushtuar për të kuptuar dhe për të hartuar arsimin që i shërben fëmijës.

Politikat e tilla krijojnë iluzionin se fuqia fizike dhe bindja strukturore janë më të mira se proceset pedagogjike që nxisin ndërgjegjen, vlerat, dhe përgjegjshmërinë morale gradualisht.

Dërgimi i nxënësve në kampet ushtarake është dëshmi e mungesës së përpjekjeve për të dëgjuar zërin e vetë fëmijëve. Nuk ka hapësirë për të kuptuar përvojat e tyre të jetës, sfondin familjar, apo presionet shoqërore me të cilat përballen.

Kjo nuk është vetëm për disiplinë, por për mënyrën se si shteti trajton qytetarët e tij të rinj si subjekte që duhet të nënshtrohen, jo si njerëz që duhet të kuptohen dhe fuqizohen.

---