Ku janë zhdukur të gjithë trajnerët? Kriza e vullnetarëve që godet sportin e bazës në Zelandën e Re

Ndërsa sezoni ndërkombëtar i rugby-t fillon me përkushtim, dhe kodet e tjera sportive konkurrojnë për kohën në televizor dhe të ardhurat e konsumueshme të tifozëve, diçka shqetësuese po ndodh në nivelin bazë.

Klubet sportive në shumë kode po funksionojnë me shumë më pak trajnerë dhe administratorë vullnetarë, dhe presioni po rritet.

Sipas Asamblesë së Sportit Amator në Zelandën e Re, numri mesatar i vullnetarëve ka rënë më shumë se 40% që nga fillimi i pandemisë COVID, dhe ata që mbeten janë pranë djegies së plotë.

Vullnetarizmi ka qenë prej kohësh gjaku i jetës së sportit komunitar. Por numri mesatar i vullnetarëve aktivë në klubet sportive ka rënë nga 31 në vetëm 18 për klub gjatë pesë viteve të fundit. Rollet e trajnerëve, të cilat shpesh mbushen nga vullnetarët, janë gjithnjë e më të zbrazëta ose të mbingarkuara.

Sporti i Zelandës së Re vlerëson se të rinjtë e Zelandës së Re kalojnë miliona orë çdo vit duke marrë pjesë në sport dhe rekreacion. Këto përvoja mbështeten në mirëbesimin e atyre vullnetarëve – të papaguar, pa trajnim dhe shpesh pa u njohur.

Por ndërsa numrat e pjesëmarrjes mbeten të shëndetshëm, më pak vullnetarë duhet të bëjnë më shumë punë në shumë klube. Mund të jemi duke dëshmuar një erozion të ngadaltë të kapaciteteve që do të shtrëngojë klubet çdo sezon – deri sa diçka të japë.

Administrata dhe rreziku

Presioni është veçanërisht i dukshëm në fushën e shëndetit dhe sigurisë – veçanërisht, masat dhe politikat e vendosura për të mbrojtur fëmijët nga dëmti, abuzimi dhe shfrytëzimi.

Hulumtimi im ka bërë, i kryer me trajnerë vullnetarë në të gjithë Zelandën e Re, ka shqyrtuar se si zbatimi i politikave të mbrojtjes ndikon në trajnim. Pamja që u shfaq ishte një nga konfuzioni dhe kujdesi më shumë se qartësia.

Trajnerët nuk ishin të sigurt se si ta bënin atë në mënyrë të duhur, dhe ishin të kujdesshëm për të mos e bërë gabim. Vetëm 33% gjetën politikën e mbrojtjes së sportit të tyre të dobishme. Të tjerë përshkruan sjellje mbrojtëse si shmangia e kontaktit fizik me lojtarët në tërësi, ose hezitimi për të trajnuar nëpërmjet gjinive.

Këto nuk ishin kërkesa formale, por përgjigje të improvizuara, të shkaktuara nga pasiguria dhe frika nga pasojat. Disa nga presionet shkaktohen nga sistemi. Klubet tani pritet të përmbushin një listë në rritje të kërkesave për përputhje dhe qeverisje.

Ligji për Shoqëritë e Inkorporuara, për shembull, kërkon që çdo klub i regjistruar të rishikojë kushtet e tij, një detyrë që zakonisht i bie të bëhet nga i njëjti grup vullnetarësh që tashmë menaxhojnë trajnimet, uniformat ose organizojnë sizzles me sallam.

Një raport nga Shoqata e Sporteve Amatore sugjeron vetëm një e tretë e klubeve e dinin deri në vitin 2024 se çfarë kërkonte procesi i ri regjistrimit, duke theksuar sfidat e zbatimit të ndryshimeve të mëdha të përputhshmërisë në një sistem të udhëhequr nga vullnetarët.

3 presione të mëdha

Mund të jetë tërheqëse të mendosh se vullnetarizmi do të rimëkëmbet me mbështetje më të mirë – më shumë mjete, trajnim dhe njohje. Por gjetjet e hershme nga hulumtimi im aktual sugjerojnë se kërkohet diçka më e thellë.

Vullnetarët nuk po tërhiqen prapa sepse mungon informacioni, por sepse përvoja e vullnetarizmit është bërë gjithnjë e më komplekse, e izoluar dhe e vështirë për t’u mbajtur.

Tre lloje presionesh po dalin më qartë:

1. “Gjakderdhja e rolit” është kur vullnetarët përfundojnë duke bërë shumë më tepër se sa kishin rënë dakord – duke pranuar të trajnojnë një ekip të ri por duke u gjetur duke menaxhuar financat, duke rregulluar uniformat ose duke udhëhequr Asamblenë e Përgjithshme.

2. “Rreziku interpretues” është stresi i mosdijes së kuptimit të rregullave në praktikë (sidomos në fusha sensitive si siguria e fëmijëve), dhe pasojat potencialisht serioze të gabimit në këtë drejtim.

3. “Lodhja e përfundimit” përfshin detyrimet që shkëpusin energjinë rreth dokumentacionit, raportimeve dhe kërkesave të tjera burokratike. Ndërsa shpesh janë të nevojshme, ky punë rrallë herë është energjizuese.

Siç do t’ju tregojë çdo vullnetar, një gjë që kalon nëpër të gjitha këto presione është marrëdhëniet. Ku janë të forta dhe vullnetarët ndihen të mbështetur, të besuar dhe të respektuar, ata kanë tendencë të qëndrojnë, edhe kur kërkesat janë të larta.

Por kur janë të tensionuara ose mungojnë, edhe presioni i moderuar mund të marrë një tollovë – jo vetëm në mbajtje, por edhe në mirëqenien personale.

Përgjegjësia e përbashkët

Ka një aspekt tjetër të dukshëm të gjetjeve të hulumtimit tim: nuk është vetëm përse njerëzit largohen, por edhe pse disa nuk largohen.

Edhe kur marrëdhëniet thyhen, mbështetja zhduket dhe gëzimi largohet, shumë vullnetarë qëndrojnë nga ndjenja e besnikërisë dhe detyrimit, dhe një përzierje e identitetit dhe zakonit. Ka gjithashtu një frikë se nëse tërhiqen, gjithçka që kanë kontribuar do të rrëzohet.

Ky është kostoja e qetë që rrallë herë emërtohet: jo vetëm më pak vullnetarë, por më të vetmuar, më të lodhur. Ende prezantohen, ende mbajnë peshën, por pa ndjenjën e shpërblimit dhe plotësimit.

Stresi, marrëdhëniet e tensionuara dhe lodhja emocionale janë kontributues të njohur për rënien e shëndetit mendor. Është një kontradiktë e qetë: në një anë, ne e pozicionojmë sportin dhe rekreacionin si një rrugë drejt mirëqenies personale dhe komunitare; në anën tjetër, ne injorojmë tollovën që ato shkaktojnë tek vullnetarët që mbajnë gjithçka së bashku.

Nuk ka një zgjidhje të shpejtë. Por hapi i parë është të kuptosh që mirëqenia e vullnetarëve nuk është vetëm një sfidë personale, por një përgjegjësi e përbashkët. Ne kemi nevojë për sisteme klubesh të orientuara për lehtësimin e barrës, pritshmëri që nuk tejkalojnë kufijtë, dhe kultura ku mirësjellja nuk është një pasdite.

Në fund të fundit, rekrutimi i më shumë vullnetarëve duhet të jetë një prioritet për të gjitha kodet sportive – duke siguruar që “jetëgjatësit” që kanë mbajtur dritat ndezur të merren me kujdes gjatë procesit.