Suspensioni i ‘rebelëve’ nga Starmer rrezikon të largojë partinë në një mënyrë që nuk mund ta përballojë

Partitë politike me shumicë parlamentare dominuese shpesh janë të tërhequra nga premtimi i një udhëheqjeje të vendosur dhe veprime të vendosura. Megjithatë, siç zbulojnë ngjarjet e javëve të fundit, një shumicë e madhe nuk është zëvendësues për artet më të hollësishme të menaxhimit politik, kohezionit të partisë dhe disiplinës së narrativës.

Gabime të tilla si pezulimi i katër deputetëve dhe shkarkimi i tre përfaqësuesve të tregtisë nuk janë gabime të izoluara por janë simptomë e problemeve më të thella brenda qasjes së Labour ndaj qeverisjes së brendshme. Këto janë çështje që duhet të trajtohen nëse kjo qeveri dëshiron të bëjë ndryshimin e nevojshëm.

Në qendër të polemikave të javës është vendimi i liderit për të disiplinuar anëtarët e partisë së tij parlamentare. Në sipërfaqe, këto veprime mund të interpretohen si “autoritare e fraksionit” – një shfaqje e rëndë për të qetësuar rebelimin. Por, më shumë gjasë, ajo është e rrënjosur në menaxhim të dobët të partisë dhe dobësi.

Dëshironi më shumë mbulim politik nga ekspertë akademikë? Çdo javë, ju sjellim analiza të informuara të zhvillimeve në qeverisje dhe verifikojmë pretendimet që bëhen.

Regjistrohuni për buletinin tonë politikë javore, i cili dërgohet çdo të premte.

Kjo është veçanërisht e vërtetë duke pasur parasysh shumicën e rehatshme të Labour, e cila aktualisht është rreth 160. Është e arsyeshme të pritet që një parti shumicë të shfaqë njëfarë vetëbesimi dhe të praktikojë tolerancë për debatet e brendshme. Ajo e di, në fund të fundit, se një duzinë kundërshtarësh nuk paraqet një kërcënim ekzistencial për axhendën legjislative të qeverisë. Përkundrazi, qeveria duket e brishtë, shumë e ndjeshme ndaj kritikës, dhe më e interesuar për të zbatuar unitetin sesa për të nxitur dialog të kuptueshëm.

Pasojat nuk janë të parëndësishme. Në vend që të projektojë një imazh force dhe kompetence, qeveria jep përshtypjen e pasigurisë dhe kontrollit për shkak të vetvetes. Shkarkimi i përfaqësuesve të tregtisë – poste që më parë ishin pak të njohura ose të kuptuara nga publiku – duket për shumë si petty dhe hakmarrës. Mesazhi më i gjerë për publikun nuk është rreth politikës së Labour për tregtinë ose çështje të tjera, por rreth gatishmërisë së saj për të dënuar kundërshtimet e brendshme.

Humbja e narrativës dhe mundësitë e humbura

Një dështim paralel qëndron në paaftësinë e vazhdueshme të qeverisë për të kontrolluar ose formësuar narrativën publike. Vetëm disa ditë para se kryeministri të vendoste të pezullonte rebelët e tij, qeveria njoftoi 500 milionë paund për një “fond të së ardhmes më të mirë” për të mbështetur fëmijët dhe familjet e vulneruara. Kjo mund të kishte qenë një deklaratë guximtare e qëllimit për qeverinë e re. Mund të kishte qenë një fitore e madhe. Megjithatë, ajo ishte e shkëputur nga çdo narrativë e përgjithshme dhe provoi edhe një mundësi të humbur për të mbështetur një drejtim të ri për partinë dhe vendin.

Në vend të kësaj, vëmendja e medias dhe e publikut u zhvendos menjëherë tek pezullimet dhe shkarkimet, duke mbytur çdo mbulim pozitiv të mundshëm të mesazhit të qeverisë. Fjalimi i Fjalimi në Mansion House – një mundësi vjetore për të përcaktuar axhendën – ra gjithashtu në harresë. Rachel Reeves mori vetëm tituj të pakuptueshëm para se të mbulohej plotësisht nga lajmet e tjera.

Pamundësia e qeverisë për të renditur dhe për të formuluar njoftimet e saj pozitive, dhe për të parashikuar se si do të dominonin veprimet ndëshkuese në ciklin e lajmeve, kërkon vëmendje urgjente. Nuk është e mjaftueshme të bëhen njoftime politike; duhet të ketë një histori koherente që deputetët dhe publiku të mund ta ndjekin së bashku.

Rebelimi, mosmarrëveshja dhe disiplinat e partisë

Rebelimi që shkaktoi këtë dramë nuk u udhëhoq nga problematikët e përhershëm, por nga një grup kryetarësh komitetesh të zgjedhur që janë parlamentarë me përvojë, të respektuar dhe jo lehtë të përjashtueshëm si “subjekte të zakonshëm”. Kur qeveria shkurtëzoi ligjin e përfitimeve të saj për të qetësuar reagimet, shumica e rebelëve në të vërtetë u tërhoqën. Vetëm Rachel Maskell (një nga katër deputetët e pezulluar tani) dhe 46 të tjerë vazhduan të votonin kundër ligjit në leximin e tretë.

A ishte kjo me të vërtetë e denjë për pezullim, sidomos në këtë fazë të hershme të një seance të re parlamentare? Justifikimi i qeverisë bazohet në nevojën për disiplinë – që rebelët duhet të “luajnë topin” pas kërkesave të sakta. Por kjo funksionon vetëm kur të dyja palët, qeveria dhe rebelët, kuptojnë dhe respektojnë të njëjtat rregulla.

Kjo pretendim është se katër rebelët dhe tre deputetë që humbën statusin e përfaqësuesit janë rebelë të qëndrueshëm, por kjo është një reagim i tepruar. Në të dyja rastet, është e qartë se anëtarët e grupit të pasmë ndjenjën e injorimit dhe të nënvlerësimit, dhe se qeveria nuk arriti të merrte seriozisht shqetësimet e tyre në fillim.

Ka një ndjenjë se udhëheqja e Labour-it është më e interesuar të zbatojë konformitetin sesa të ndërtojë konsensus. Një shfaqje e vërtetë e forcës do të ishte të ulesh dhe të diskutosh me kolegët se si mund të përshtaten mendimet e ndryshme, dhe të kesh besim në argumentin tënd dhe të ndërtosh një narrativë rreth tij.

Disa paralajmërime për trazira të brendshme u injoruan. Zyra e Whips shënoi çështje rreth varfërisë, pensioneve dhe reformës së përfitimeve, por këto shqetësime u lanë anash nga Numri 10. Ministrat kërkuan një strategji më të gjerë kundër varfërisë por përsëri u injoruan. Kryetarët e komisioneve të zgjedhur, të cilët për muaj me radhë përpiqeshin të nxisnin dialog konstruktiv, u dëgjuan vetëm në ditët e fundit para debatit të projektligjit.

Kërcënimet e jashtme

Maja e punës së Labour, ndërsa është mbresëlënëse, bazohet në themele të brishta. Ajo fitoi me vetëm një pjesëmarrje prej 34% të votave. Shumë nga deputetët e zgjedhur së fundmi janë pa përvojë dhe mbajnë shumica të holla të hollë. Një rënie me 5% kundër Labour do të çonte në humbjen e mbi 100 deputetëve nga vendet e tyre. Kërcënimet e jashtme – një Reform UK në rritje, një parti e mundshme e Corbynistëve, dhe konsolidimi i Liberal Democrat dhe Greens – përkeqësojnë ndjenjën e brishtëisë.

Në këtë kontekst, disiplinimi i disa deputetëve si një lloj shfaqjeje force për të mbajtur në linjë rebelët e supozuar, nuk do të funksionojë. Qeveria nuk mund të lejojë të largojë vetveten nga deputetët e saj.

Javët e para të Labour në qeveri ofrojnë një histori paralajmëruese për rreziqet e prioritizimit të disiplinës mbi dialogun, dhe për humbjen e pamjes së narrativës që duhet të bashkojë partinë dhe mbështetësit e saj. Shumë deputetë të Labour dëshirojnë që qeveria të ketë sukses, por ashpërsia e hershme sjell zemërim dhe minon unitetin pikërisht kur është më e nevojshme.

Fuqia e vërtetë politike nuk qëndron në aftësinë për të dënuar mendimet e kundërta, por në besimin për t’i përfshirë ato – duke ndërtuar një histori tërheqëse që frymëzon besnikëri në vend që ta kërkojë atë.

Nëse qeveria dëshiron që deputetët e saj të këndojnë nga e njëjta fletë këngësh, duhet së pari të vendosë melodinë. Arritjet e rëndësishme të kësaj qeverie – 40 miliardë paund më shumë për shërbimet publike, marrëveshjet ndërkombëtare tregtare, investimet në infrastrukturë, të drejtat e qiramarrësve dhe punonjësve, nismat energjetike, avancimet në pagën jetesë, dhe vakte falas në shkolla – mund të rezonojnë vetëm nëse janë pjesë e një historie që deputetët dhe publiku mund ta ndajë.

Mësimi është i qartë: disiplinë pa narrativë dhe urdhër pa konsensus janë receta për mosmarrëveshje të brendshme dhe rënie politike.