Mitologjia takon modernitetin në Aphrodite, një operë tërheqëse që shqyrton lidhjet midis bukurisë, pushtetit dhe dëshirës

Një opera e re nga kompozitori amerikan Nico Muhly po riimagjinon mitin e Afrodite nëpërmjet një këndi bashkëkohor, duke eksploruar bukurinë, dëshirën dhe identitetin në një mënyrë të fuqishme dhe të rëndësishme.

Afrodite pati premierën botërore të premten në qendrën e arteve Carriageworks në Sidnei. Opera drejtohet nga Alexander Berlage, interpretohet nga Sydney Chamber Opera (në bashkëpunim me Omega Ensemble), dhe përmban një libretto të mprehtë nga dramaturgja e Melburnit, Laura Lethlean.

Është një produksion reflektiv që sfidon idealet shoqërore dhe peshën e përhershme të miteve kulturore.

Një interpretim bashkëkohor i mitologjisë

Në vend që ta përsërisë thjesht mitin, Afrodite e Nico Muhly-t angazhohet në një dialog krijues me të. Përmes protagonistes së saj Ava, një autore dhe nëna e sapo divorcuar me tre fëmijë, ajo shqyrton idealet dhe presionet që lidhen me bukurinë dhe dëshirën.

Historia fillon kur Ava (Jessica O’Donoghue) kthehet në dhomën e saj të hotelit pas premierës së një dokumentari të Netflix-it bazuar në librin e saj më të shitur, The Aphrodite Complex.

E vetme, Ava përballon pasiguri personale, kritika shoqërore, pasojat e divorcit të saj, dhe fantazi të Hectorit, regjisorit të ri të fotografisë që punoi në produksionin e dokumentarit me të në Athinë.

Nga kjo vulnerabilitet del Afrodite (Meechot Marrero) – një shfaqje e perëndeshës mitike greke, dhe një forcë nënndërgjegjshme që përfaqëson dëshirat dhe frikërat e Avas.

Edhe pse është e shkurtër (zgjat një orë), intriga e operës është ngushtë e fokusuar. Ajo përqendrohet në shpërbërjen emocionale të Avas dhe ndërveprimin e saj me Afroditen.

Ndërveprimi midis të dyjave të karaktereve shkrin kufijtë midis mitit dhe realitetit, duke eksploruar se si historitë që tregojmë për veten, kulturën tonë dhe idealet tona, formësojnë identitetin tonë.

Opera paraqet pyetje të thella. Çfarë do të thotë të jesh i bukur? A jep bukuria fuqi? Si ndikojnë pritshmëritë shoqërore perceptimet e vlerës së vetvetes?

Pavarësisht nga ekspertiza e saj akademike në dekonstruimin e mitit të Afrodites, Ava gjen veten e bllokuar në të njëjtat ideale që kritikon. Kjo thekson ndikimin e pashmangshëm që këto narrative të lashta vazhdojnë të kenë në jetën bashkëkohore.

Një përvojë vizuale mahnitëse

Që nga momenti kur Ava ngjitet në skenë me një kostum të zi të përshtatur dhe taka, estetikë moderne e operës është e pashmangshme.

Mjedisi, i projektuar nga Isabel Hudson, është i kufizuar në një apartament të vetëm hoteli, duke përfshirë një dhomë gjumi, garderobë dhe banjë, me dhomën e gjumit të ndriçuar nga horizonti i qytetit. Detaje të përditshme si një televizor me ekran të sheshtë dhe një karrocë minibar krijojnë një atmosferë që ndjehet si intime dhe shumë bashkëkohore.

Një veçori e veçantë është ekrani bardh e zi mbi skenë. Ky ekran shfaq nënshkrime për libretin anglisht, së bashku me pamje të drejtpërdrejta të performancës (menaxhuar nga dizajneri i videos Morgan Moroney).

Projekcionet, të kapura nga kamera të lëvizshme, bëjnë më shumë sesa thjesht dokumentojnë veprimin. Ato shtojnë një shtresë artistike duke u fokusuar në detaje intime, si një dorë që mbërthen kofshën, ose gishtërinj që rrotullohen në një tapet.

Ky tregim vizual ngjall tonin voyeuristik të një videoklipi muzikor ose filmi noir vintage, duke theksuar temat e shqyrtimit dhe perceptimit të vetvetes. Ai pasqyron obsesionin mitologjik me bukurinë dhe kulturën moderne të vëzhgimit të vazhdueshëm.

Ndërsa opera zhvillohet, pamjet evoluojnë. Në kulminacion, materiali i mëparshëm ripërshkruhet, duke krijuar një dinamikë ku Ava dhe Afrodite duhet të përballen me imazhet e tyre. Kjo shtresë transformon kamerat nga vëzhgues pasivë në pjesëmarrës aktivë.

Angazhim muzikor

Shkodra e Muhly-t interpretohet me shkëlqim teknik nga Omega Ensemble, dhe plotësisht plotëson libretin e Lethlean.

Muzika e Avas alternon midis modeleve të strukturuara dhe ritmike, duke reflektuar personazhin e saj të kontrolluar – ndërsa melodi më të fragmentuara dhe më të rrjedhshme pasqyrojnë luftërat e saj të brendshme.

Në krahasim, muzika e Aphroditës është e guximshme dhe e fuqishme, duke theksuar fuqinë dhe tërheqjen e perëndeshës. Ndërsa rrëfimi zhvillohet, identitetet muzikore të Ava dhe Aphrodite ndërthuren, duke pasqyruar zbehjen e karaktereve të tyre.

Suksesi i operës nuk është i vogël falë interpretimeve të jashtëzakonshme të dy protagonistëve të saj. Jessica O’Donoghue është e shkëlqyer si Ava, duke ofruar një performancë vokale të saktë dhe emocionale të papërshkrueshme. Ajo kap kompleksitetet e Avas – si mprehtësia intelektuale dhe brishtësia emocionale – me një thellësi të jashtëzakonshme.

Meechot Marrero është po aq fenomenale si Aphrodite. Marrero përfaqëson dëshirën dhe fuqinë e perëndeshës me një prezencë dominues në skenë dhe vokale emocionuese.

Së bashku, O’Donoghue dhe Marrero krijojnë një ndërveprim dinamik që formon zemrën emocionale të operës.

Një triumf i operës moderne

Në Aphrodite, Nico Muhly dhe Laura Lethlean kanë krijuar një operë të guximshme dhe mendjemprehtëse që do të rezonojë thellë me audiencat bashkëkohore.

Nuk është thjesht një performancë, por një përvojë që do të qëndrojë gjatë shumë kohësh pas notës së fundit. Duke rimodeluar mitologjinë përmes një lente moderne, ajo na sfidon të rivlerësojmë idealet që mbajmë, dhe mitet që jetojmë sipër.

Aphrodite është një kujtesë e fuqishme që bukuria, si mit, është shumëansore: fuqia e saj nuk qëndron tek përsosja, por tek aftësia për të sfiduar, frymëzuar dhe transformuar.

Aphrodite është në Carriageworks, Sydney, deri më 28 qershor.