Shpesh prindërit dhe shkollat nuk bien në pajtim për atë që është ‘bullying’: çfarë ndodh më pas?

Ngacmimi në shkolla mund të ketë një ndikim shkatërrues në viktimat. Hulumtimet tregojnë se mund të çojë në përkeqësim të performancës akademike depresion, ankth dhe madje sjellje vetëvrasëse. Pra, parandalimi dhe ulja e ngacmimit është një prioritet i ngutshëm për qeveritë si dhe për familjet dhe shkollat.

Megjithatë, një pengesë e zakonshme për trajtimin e ngacmimit është se prindërit dhe shkollat shpesh nuk bien dakord nëse një situatë e caktuar përbën ngacmim.

Një studim në shkollat norvegjeze gjeti se kur prindërit mendojnë se fëmija i tyre po ngacmohet, rreth dy të tretat e kohës, shkolla nuk pajtohet. Ekzistojnë gjithashtu raste ku shkolla thotë se një fëmijë po ngacmon të tjerët, por prindërit e fëmijës nuk bien dakord.

Pse është kaq e komplikuar? Si mund të qasen prindërit në këtë situatë?

Çfarë do të thotë ‘ngacmim’?

Kur shikojmë përkufizimin e ngacmimit, nuk është befasuese që ndodhin mosmarrëveshje. Identifikimi i ngacmimit nuk është i qartë gjithmonë.

Përkufizimi përdorur në shkollat australiane kap elementët kryesorë të përcaktuar nga hulumtimi ndërkombëtar. Ngacmimi është një formë agresioni që:

• është i dëmshëm për viktimën

• ndodh përsëritshëm me kalimin e kohës

• përfshin një qëllim për të dëmtuar

• përfshin një paqëndrueshmëri të fuqisë, me viktimat që ndihen të paafta të ndalojnë problemin.

---

Lexoni më shumë: Me një rishikim të qeverisë në proces, duhet të pyesim pse fëmijët ngacmojnë të tjerët

---

Pas një raporti të ngacmimit, çfarë bën shkolla?

Kur një nxënës ose prind raporton për ngacmim, zakonisht gjëja e parë që bën shkolla është të flasë me nxënësit, mësuesit dhe prindërit, dhe të vëzhgojë ndërveprimet ndërmjet nxënësve.

Megjithatë, ka shumë sfida në përcaktimin nëse sjellja është ngacmim.

Së pari, ngacmimi shpesh ndodh kur të rriturit nuk janë rreth dhe nxënësit shpesh nuk i tregojnë mësuesve, kështu që vëzhgimi direkt nuk është gjithmonë i mundur.

Së dyti, edhe nëse një mësues është i pranishëm, format sociale të ngacmimit mund të jenë shumë të ndjeshme, si kthimi mbrapa për të përjashtuar dikë, ose përdorimi i një shprehje fyese, kështu që mund të shqiptohet lehtë.

Së treti, përcaktimi nëse ka “qëllim për të dëmtuar” mund të jetë i vështirë pasi nxënësit e akuzuar për ngacmim mund të pretendojnë (drejtë apo të gabuar) se ishin “vetëm duke bërë shaka” ose nuk kishin ndërmend të lëndonin ose shqetësonin.

Së katërti, çështja e fuqisë nuk është e lehtë për t'u përcaktuar. Nëse nxënësi është më i madh ose fizikisht më i madh, ose nëse përfshihen shumë nxënës në ngacmim, një ndryshim në fuqinë mund të duket i qartë. Por kur fuqia bazohet në popullaritet, një ndryshim fuqie mund të mos jetë i qartë. Ekzistojnë gjithashtu raste ku nxënësit mund të akuzojnë qëllimisht të tjerët për ngacmim për t'i futur ata në telashe (që vetë mund të përbëjë ngacmim).

Së fundi, nuk të gjithë sjelljet agresive janë përbuzje. Për shembull, konflikti që përfshin debate ose përleshje midis të barabartëve nuk është përbuzje, pasi nuk ka pabarazi pushteti. Megjithatë, kjo situatë mund të jetë akoma shqetësuese.

Një situatë më e vështirë ndodh kur viktima e përbuzjes reagon agresivisht – si kur përgjigjet me zemërim ndaj talljeve. Reagimi agresiv i viktimës mund të jetë më i dukshëm për mësuesit sesa përbuzja që shkaktoi shpërthimin, dhe kjo mund ta bëjë të vështirë për shkollat të përcaktojnë drejtimin e përbuzjes.

Çfarë nëse shkolla dhe prindërit nuk pajtohen?

Një shkollë mund të mos i kushtojë prioritet burimeve të kufizuara për zgjidhjen e rasteve që nuk i sheh si përbuzje. Kjo mund të lërë studentin të vuajë dhe mund të jetë shumë shqetësuese për familjet.

Megjithatë, hulumtimet tregojnë se raportimet e prindërve se fëmija i tyre është përbuzur parashikojnë një rrezik të rritur për ankthin dhe depresionin tek fëmijët më vonë, pavarësisht nëse stafi shkollor konkuron ose u pyet nëse nëse fëmija është përbuzur.

Pra, nëse shkolla fillimisht pajtohet ose jo që një fëmijë po përbuzet, është e rëndësishme të përmirësohet situata.

Çfarë mund të bëhet?

Ndonjëherë, duke ndërmarrë hapa për të adresuar situatën, shkolla mund të zbulojë nëse po ndodh përbuzje.

Për shembull, ndonjëherë fëmijët janë të trishtuar nga sjellje që mund të duken të padëmshme – si këndimi, goditja ose qëndrimi afër. Nëse kjo sjellje nuk është e qëllimshme për të lënduar, ne do të prisnim që fëmijët ta reduktojnë atë kur të bëhen të vetëdijshëm se është shqetësuese. Megjithatë, nëse sjellja rritet ose vazhdon, edhe me kujtime, do të kishte më shumë arsye të besohet se është qëllimisht e menduar për të provokuar (dhe është përbuzje).

Një strategji e dobishme për prindërit është të mbajnë një regjistër të kujdesshëm të përvojave të fëmijës – saktësisht atë që përjeton fëmija dhe si ndikojnë ato tek ai. Kjo mund të ndihmojë në vendosjen e një modeli të sjelljeve dëmshme në kohë.

Është e rëndësishme që prindërit të mbajnë një marrëdhënie të mirë dhe komunikim të vazhdueshëm me shkollën (pavarësisht vështirësive). Siç mund të jetë një çështje komplekse dhe në zhvillim, komunikimi i mirë mund të ndihmojë që çështjet të menaxhohen shpejt.

Prindi mund të udhëzojë fëmijën për të menaxhuar situatën – për shembull, për të kërkuar në një mënyrë miqësore dhe të sigurt që të tjerët të ndalojnë kur bëjnë gjëra që nuk i pëlqejnë. Prindi gjithashtu mund të ndihmojë fëmijën të planifikojë kur do t’i kërkonte ndihmë mësuesit.

Duke punuar së bashku, dhe duke kuptuar më mirë problemin me kalimin e kohës, shkollat dhe familjet mund të adresojnë sjellje që janë dëmshme – qoftë ose jo fillimisht është e njohur si “bullying”.

---

Nëse ky artikull ka ngritur çështje për ju, ose nëse jeni të shqetësuar për dikë që njihni, telefononi Lifeline në 13 11 14 ose Kids Helpline në 1800 55 1800.