Koreja e Jugut po përballet përfundimisht me skandalin e gjatë të adoptimeve të huaja

Kim Tak-un ishte katër vjeç kur u adoptua nga një familje suedeze në vitin 1974. Origjinal nga Koreja e Jugut, Tak-un kishte jetuar me babanë e tij të vetëm, një punëtor që lëvizte shpesh për punë. Një ditë në verën e vitit 1974, ndërsa qëndronte me tezen e tij, Tak-un u largua jashtë dhe u zhduk.

Policia lokale e konsideroi atë të braktisur dhe e referoi tek një agjenci adoptimi, e cila organizoi adoptimin e tij në Suedi brenda pesë muajsh. Kur babai i tij kuptoi se djali i tij ishte zhdukur, ai kërkoi kudo, vetëm për të zbuluar – shumë vonë – se Tak-un kishte qenë tashmë i dërguar jashtë vendit. I tronditur, ai kërkoi kthimin e Tak-un. Kur agjencia e adoptimit nuk u përgjigj, ai bëri publik histori.

Në mars 2025, Komisioni i së Vërtetës dhe Pajtim të Koresë së Jugut publikoi gjetjet fillestare nga hetimi i tij mbi programin ndërkombëtar të adoptimit të vendit, i cili zgjati 72 vjet. Raporti i plotë pritet në javët e ardhshme pasi hetimi është tashmë i përfunduar.

Duke u bazuar në më shumë se 360 raste të paraqitura nga adoptues koreanë nga 11 vende, komisioni zbuloi shkelje të gjerë të të drejtave të njeriut, duke përfshirë dokumente të falsifikuara, mungesë të miratimit prindëror, dhe raste të ndërrimit të fëmijëve – duke tronditur adoptuesit dhe familjet e tyre.

Merr lajmet e tua nga ekspertë të vërtetë, drejtpërdrejt në kutinë tënde postare. Regjistrohu në buletinin tonë të përditshëm për të marrë të gjitha mbulimet më të fundit të The Conversation UK mbi lajmet dhe kërkimet, nga politika dhe biznesi deri te arte dhe shkenca.

Që nga fundi i Luftës së Koresë (1950–1953), Koreja e Jugut ka dërguar mbi 200,000 fëmijë jashtë vendit, duke u bërë vendi më i madh në botë për adoptim, edhe pse u rrit në një ekonomi të avancuar.

Studimet ekzistuese kanë treguar se adoptimi ndërkombëtar nga Koreja e Jugut filloi si një përgjigje ndaj numrit të madh të fëmijëve me prejardhje të përzier lindur nga nëna koreane dhe ushtarë amerikanë gjatë luftës.

Vlerësohet se mijëra fëmijë të tillë janë lindur, dhe i pari president i Koresë së Jugut, Syngman Rhee, urdhëroi vendosjen e tyre jashtë shtetit me arsyen se ata ishin “jo të përshtatshëm” për një komb të imagjinuar si homogjen etnikisht.

Megjithatë, adoptimi ndërkombëtar nuk përfundoi pasi kjo “urgjencë” e perceptuar u mbyll. Nga mesi i viteve 1960 e tutje, ai u zgjerua përfshirë fëmijë nga sfonda të tjera të prekura, duke përfshirë ata të prekur nga varfëria, shkatërrimi i familjes, dhe lindjet jashtë martese. Kjo, dhe roli i adoptimit ndërkombëtar, do të eksplorohet në librin tim të ardhshëm.

Kjo ishte ngushtë e lidhur me politikat e ndjekura nga regjimet ushtarake të Koresë së Jugut. Figura më e rëndësishme ishte Park Chung Hee, një gjeneral ushtarak që erdhi në pushtet përmes një grushtshteti në vitin 1961 dhe qeverisi deri në vrasjen e tij në vitin 1979.

Regjimi i tij prioritetizoi rritjen e shpejtë ekonomike, duke e ulur mirëqenien sociale në prioritetin më të ulët. Kujdesi për fëmijët trajtohej si një përgjegjësi individuale, jo shtetërore. Siç theksoj në hulumtimin tim të mëparshëm, sistemet publike për të kategorizuar dhe kujdesur për fëmijët – qoftë të braktisur, të humbur, ose të arratisur – ishin jashtëzakonisht të kufizuara, dhe autoritetet kryesisht i ngarkonin prindërve barrën për të rimarrë fëmijët e tyre të ndarë. Kjo është ndoshta arsyeja pse, pas vetëm kontrolleve të shkurtra, autoritetet e referuan Tak-un në një agjenci adoptimi.

Rasti i Tak-un tërhoqi vëmendjen e mediave edhe në Suedi. Megjithatë, në një intervistë me gazetën suedeze Dagens Nyheter, bordi kombëtar i shëndetit dhe mirëqenies së Suedisë – i cili mbikëqyri programin e adoptimit koreano-suedez – hodhi poshtë pretendimet, duke deklaruar se ata ishin “99 për qind të sigurt” se historia ishte e rremë dhe duke insistuar se punonjësit socialë koreano-suedezë kishin ndjekur procedurat e duhura.

Besimi që autoritetet suedeze vendosën në procedurat e adoptimit koreano-suedez mund të ketë qenë për shkak të mënyrës se si punonjësit socialë koreano prezantuan punën e tyre. Si brezi i parë i koreano-amerikanëve të trajnuar në punën sociale profesionale në stilin amerikan, ata e shihnin adoptimin ndërkombëtar si diçka që përfshinte fëmijën, rëndësinë e një familje, dhe mirëqenien emocionale.

Kërkimi për librin tim të ardhshëm tregon se ndërsa ata mund të kishin besuar në mënyrë të sinqertë në adoptimin ndërkombëtar si një formë të vlefshme të mirëqenies së fëmijëve, kishte gjithashtu arsye praktike pse kjo ndodhi. Me pothuajse asnjë financim publik për mirëqenien e fëmijëve, shumë e panë adoptimin ndërkombëtar – ku prindërit adoptivë mbulonin kostot e kujdesit – si një mënyrë ideale për të aplikuar trajnimet e tyre.

Në intervista me mua, punonjësit socialë tashmë të pensionuar pranuan mangësitë në sistemin më të gjerë të mirëqenies së fëmijëve të Koresë së Jugut, të tilla si paaftësia për të verifikuar statusin e vërtetë të një fëmije. Megjithatë, pa burime publike për të ndërtuar një sistem të besueshëm ose për të prioritarizuar ribashkimin familjar, ata shpesh trajtonin adoptimin ndërkombëtar si një zgjidhje e parë, e jo e fundit.

Gjithashtu, besimi i përgjithshëm në atë kohë se familjet “e zakonshme” të mesme ofronin mjedisin më të qëndrueshëm për zhvillimin e një fëmije, ofroi një justifikim moral shtesë për dërgimin e fëmijëve jashtë vendit.

Autoritetet perëndimore shpesh interpretonin profesionalizmin e punonjësve socialë koreane si dëshmi të vlerave të përbashkëta të mirëqenies së fëmijëve dhe kishin besim të fortë në procedurat e tyre. Kur u zbuluan mangësi serioze – si në rastin e Tak-un – ato shpesh u hodhën poshtë si raste të veçanta, e jo si shenja të problemeve më të thella sistemike.

Edhe kur faktet u konfirmuan në vitin 1975, autoritetet suedeze ende refuzuan t’ia kthenin fëmijën. Konsulli i përgjithshëm i Suedisë në Seul atëherë, Lars Berg, argumentoi se ishte në “interesin më të mirë” të Tak-un që të qëndronte në Suedi, më tepër sesa të dërgohej prapa në një fat të pasigurt të babait pa punë dhe vendbanim”.

Kjo pasqyronte, në pjesë, realitetet e brendshme të Suedisë: si shumë shoqëri perëndimore në atë kohë, Suedia përballej me një mungesë të fëmijëve të adoptueshëm, dhe adoptimi ndërkombëtar kishte bërë një mënyrë të rëndësishme për të përmbushur dëshirat e prindërve potencialë.

Në fillim të viteve 1970, pothuajse gjysmën e të gjitha fëmijëve të adoptuar ndërkombëtarisht që mbërritën në Suedi vinin nga Kora e Jugut. Kjo do të thoshte se kur shfaqeshin çështje si ajo e Tak-un, autoritetet suedeze prioritarizuan të drejtat e prindërve adoptivë, duke i shpjeguar mbrojtjen e tyre në gjuhën e mirëqenies së fëmijëve.

Komisioni i Adoptimit të Suedisë sapo publikoi raport më 2 qershor, duke shqyrtuar praktikat e adoptimit ndërkombëtar të vendit, duke përfshirë ato që përfshijnë Korenë e Jugut. Duke pasqyruar gjetjet e hulumtimit tim, ai rekomandoi përfundimin e lejes për suedezët të adoptosh fëmijë nga jashtë vendit.

Pra, çfarë ndodhi me Tak-un? Në fund, zyrtarët koreanë u dorëzuan ndaj autoriteteve suedeze, dhe agjencia e adoptimit koreane u lirua nga çdo faj. Tak-un kurrë nuk u kthye. Gjëja e fundit në arkiva është lutja e babait të tij biologjik për të dëgjuar prej tij.

Gjeta Tak-un, i cili tani përdor emrin e tij suedez dhe jeton në një qytet të vogël në Suedi. Pavarësisht përpjekjeve për ta kontaktuar, ai nuk u përgjigj. Mbete paqartë nëse mesazhi i babait të tij arriti ndonjëherë tek ai ose nëse ai di diçka për jetën e tij të hershme në Korenë.

Ky heshtje nuk është thjesht personale. Një sistem që pretendonte të vepronte për mirëqenien e fëmijës, në të vërtetë, shpesh fshihte të kaluarën e fëmijëve të adoptuar, injoronte familjet e tyre biologjike dhe vendoste të ardhmen e tyre për ta. Historia e Tak-ut nuk është vetëm një përjashtim i dhimbshëm – është një kujtesë e tmerrshme e asaj që u humb në emër të kujdesit.